اثر تعدیل اطلاعات آوران حسی (بینایی، دهلیزی، حس عمقی) بر تعادل افراد قطع عضو زیر زانو

هدف: کاهش در یکپارچگی حسی، افت عملکرد گیرنده های حسی عمقی، بینایی و دهلیزی از عوامل مهمی هستند که منجر به کاهش تعادل می شوند. هدف تحقیق حاضر برسی تأثیر دستکاری سیستمهای بینایی، حس عمقی، و دهلیزی بر تعادل افراد قطع عضو اندام تحتانی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 23 فرد قطع عضو اندام تحتانی شرکت کردند. جهت ارزیابی کنترل پاسچر و تعادل آزمودنیها از آزمون سازماندهی حسی دستگاه پاسچروگرافی استفاده شد. این دستگاه سطح تعادل را در شش وضعیت اول (وجود هر سه حس بینایی، دهلیزی و حس عمقی)، دوم (حذف حس بینایی)، سوم (حذف حس دهلیزی)، چهارم (حذف حس عمقی)، پنجم (حذف بینایی و حس عمقی) و ششم (حذف هر سه حس بینایی، دهلیزی و حس عمقی) ارزیابی نمود. آزمون سازماندهی حسی نمره تعادل را بر اساس متغیرهای پایداری و جابجایی مرکز کنترل ثقل تعیین نمود. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان داد افراد آمپوته اندام تحتانی در وضعیت دوم به طور معنی دار بر اساس نمره پایداری، تعادل بهتری نسبت به وضعیتهای چهارم تا ششم داشتند. افراد آمپوته اندام تحتانی در وضعیت سوم تعادل بهتری نسبت به وضعیتهای چهارم و پنجم داشتند (0/05p<). همچنین افراد آمپوته در وضعیت اول بر اساس نمره جابه جایی مرکز ثقل، تعادل بهتری نسبت به پنج وضعیت دیگر داشتند (0/05p<). نتیجه گیری: با حذف دو یا هر سه اطلاعات آوران حسی تعادل افراد قطع عضو نیز کاهش می یابد.